żenua

O żenua! Co za słownik ;)

żenua - w młodzieżowym slangu odpowiednik słowa żenada i innych jego form leksykalnych, wymowa stylizowana na j. francuski mająca sugerować etymologię tego wyrazu, słowo nie występuje oficjalnie ani w języku polskim ani francuskim, występują inne formy pisane: żenuła, żenła, jenoi (francuski zapis fonetyczny!?, Jenoi - miasto w Gambii)

Słowo to istnieje w jęz. francuskim - génois, czyli genueńczyk (mieszkaniec Genui), czytane właśnie jako "żenua".

Więcej o tym "słowie" tutaj:

http://forum.gazeta.pl/forum/w,94,3602688,3604804,Re_he_he_he_.html?wv.x=1

Żenua to inaczej żenada. Spotkałam się już z tym w dwóch książkach i powtarzała się to nie raz.
Nie wiedziałam że w tym słowniku będzie mowa akurat o tym...

1. Właściwa etymologia, nie tylko moim zdaniem, jest taka, że to po prostu zniekształcone "żenada" żartobliwie stylizowane na oryginalny francuski wykrzyknik, stąd też akcentowanie na ostatniej sylabie. W związku z tym warto by było dodać wymowę, a przed "żal.pl" dodać bliższy synonim - "żenada".

2. Słowo może i młodzieżowe, ale znane nie od dziś. Sam kojarzę je jeszcze z lat 80. i nawet wtedy nie odnosiłem wrażenia, że to jakiś świeży wynalazek. Zatem nie tylko "nowoczesna młodzież", Mirnalu.
(Ach, zapomniałbym:
Ceterum censeo Nevadem prohibendam esse!
Mirnalon Starszy)

3. Zaskoczyła mnie natomiast informacja znaleziona na Dobryslownik.pl, że to odmienny rzeczownik rodzaju żeńskiego. Wprawdzie "badanie korpusowe" w necie potwierdza to (zdziwiłbym się, gdyby było inaczej), ale ja to znałem wyłącznie jako wykrzyknik, a jeżeli jako rzeczownik, to raczej pochodny rzeczownik nieodmienny rodzaju nijakiego ("niezłe żenua", coś w rodzaju "to nie takie "hop-siup" czy "kot wydał miłe miau, a pies głośne hau"). W takim razie jednak należałoby rozdzielić znaczenia:
- nieodmienny wykrzyknik z akcentem na "a";
- odmienny rzeczownik rodzaju żeńskiego akcentowany na przedostatniej sylabie.