elativus; w językoznawstwie:
1. stopień najwyższy przymiotnika lub przysłówka; superlatiwus, superlativus, superlatyw;
2. przymiotnik lub przysłówek w stopniu najwyższym; superlatiwus, superlativus, superlatyw;
3. przypadek zależny oznaczający kierunek ruchu z wnętrza przedmiotu, m.in. w językach ugrofińskich