vocativus, wokatyw, wołacz; w językoznawstwie:
1. ostatni przypadek w deklinacji łacińskiej (szósty z kolei), polskiej (siódmy) oraz niektórych innych językach, używany w momencie, gdy nadawca zwraca się do kogoś, rzadziej czegoś;
2. forma wyrazowa tego przypadka, np. Boże!, Polsko!, Krzysiu!

vocativus, wołacz; w językoznawstwie:
1. ostatni przypadek w deklinacji łacińskiej (szósty z kolei), polskiej (siódmy) oraz niektórych innych językach, używany w momencie, gdy nadawca zwraca się do kogoś, rzadziej czegoś;
2. forma wyrazowa tego przypadka, np. Boże!, Polsko!, Krzysiu!

w językoznawstwie: przypadek deklinacji łacińskiej zbliżony do polskiego wołacza; vocativus

przypadek deklinacji łacińskiej, odpowiadający w przybliżeniu polskiemu wołaczowi