iminy

słowo podstawowe w l.mn., a lp jako recznie dopisane --> brzydko :)

Witam!
Jak to jest z liczbą pojedynczą od iminy (jakiego jest rodzaju)? Niektóre słowniki, również tutejszy Państwa słownik ortograficzny, podają końcówki: -in lub -inów. Zaś w informacji o OSPS-ie [Oficjalnym słowniku polskiego scrabblisty – Red.] czytam: "odrzucono, jako oczywiście błędne, następujące formy wyrazowe, podane w różnych słownikach źródłowych: (...) IMINÓW od iminy (tylko IMIN)."
Pozdrawiam.


Imina (częściej używana w liczbie mniegiej) jest rzeczownikiem rodzaju żeńskiego, więc końcówka -ów w dopełniaczu lm byłaby przy niej czymś wyjątkowym. Formę (tych) imin znalazłem w tekstach chemicznych, nie znalazłem natomiast tam formy iminów. Skłaniam się więc ku przypuszczeniu, że cytowany słownik ortograficzny zawiera błąd. Zresztą jego następca, funkcjonujący od dwóch lat na rynku Wielki słownik ortograficzny języka polskiego PWN, został w tym miejscu zmieniony, mam nadzieję, że na lepsze.
— Mirosław Bańko, PWN

a Podracki wciąż swoje: iminów ;-P

W ogóle to bym usunął słowo podstawowe "iminy". Skoro jest "imina" a nawet "imin", to po co "iminy"?

podobnie jak koalar jestem za usunięciem hasła podstawowego "IMINY" (skoro jest "ta IMINA")

i wciąż zastanawiam się, co to może być "IMIN"

Leksykon PWN - "iminy - związki organiczne, w których grupa imidowa połączona jest wiązaniem podwójnym z atomem węgla; powstają przez działanie amoniaku lub amin I-rzędowych na związki karbonylowe"
imina - to już wspomniana miara aptekarska na zioła, staropolskie, inaczej garśc, garstka, 4 szczypty i to jest w jednym starym słowniku z ubiegłego wieku:)
imin - narazie nieodkryte

http//swo.pwn....
iminy (chem.) -in a. -inów

WSO PWN 2003, str 261
inina (chem.) -inie, -inę

EP PWN
iminy, zasady Schiffa,
związki org., pochodne węglowodorów, zawierające grupy =NH; mogą być łańcuchowe, np. R-NH-R (aminy drugorzędowe, gdzie R-rodnik wodorowęglowy), lub cykliczne, np. etylenoimina