wokatiwus, vocativus, wołacz; w językoznawstwie:
1. ostatni przypadek w deklinacji łacińskiej (szósty z kolei), polskiej (siódmy) oraz niektórych innych językach, używany w momencie, gdy nadawca zwraca się do kogoś, rzadziej czegoś;
2. forma wyrazowa tego przypadka, np. Boże!, Polsko!, Krzysiu!