genetivus, genetyw, dopełniacz; w językoznawstwie:
1. drugi przypadek w polskiej deklinacji, odpowiadający na pytania: kogo? czego?, który w zdaniu może pełnić funkcje przydawki, dopełnienia, okolicznika czasu oraz orzecznika;
2. forma wyrazowa tego przypadka;
3. przypadek występujący m.in. w języku łacińskim, będący przybliżonym odpowiednikiem polskiego dopełniacza

genetivus; w językoznawstwie:
1. dopełniacz;
2. przypadek występujący m.in. w języku łacińskim, będący przybliżonym odpowiednikiem polskiego dopełniacza