Cyba

Cyba - nazwisko z przekrętu /zwanego żyd- fałsz/ polegające na zamianie w odczycie ruskiej /ukraińskiej/ spółgłoski "b", którą czyta się "w". Ruskie b = polskie w. Powstało naprawdę w Polsce porozbiorowej wiek XVII lub później. Poprawnie brzmi cywi/a, wcześniej ciwi/a, przy czym "i" czytamy osobno, nie zmiękcza "c" do "ć", bo samogłoskę "i" pisze się bez kropki. Teoretycznie łacińska wymiana i= y= a= e. Słowa cyba nie ma żadnego znaczenia, ale ród c-iwa ma pochodzenie starożytne, mistyczne - boskie. W późniejszym okresie w Rzymie oznaczało wysoki status człowieka niezależnego. Od nazwiska rodu po łacinie C-iwil/n/ pochodzi formuła: stan cywilny. Urząd Stanu Cywilnego jest urzędem niezależnym od innych jednostek administracyjnych, ale wydział spraw obywatelskich podlega urzędom lokalnym, cywil - obywatel. Cyba kojarzone jest z nazwiskiem Dyba. Dyba to drewniane pęta do zniewolenia rąk i nóg, a dybać na czyjeś życie mówi samo za siebie. Cyba po rusku brzmi suwa, a suwa znaczy ciągnąć lub przesuwać, pchać, albo za-suwa, zasuwać - zamykać.