bargiel

Dlaczego po wpisaniu hasła bargiel w wyszukiwarce pojawia się tylko Andrzej Bargiel. Przecież nazwisko jest pochodną, a nie odwrotnie. Tu między innymi leży przyczyna spadku poziomu inteligencji naszego społeczeństwa.

Nazwisko sławnego Andrzeja Bargiela odmienia się z E, natomiast nazwę ptaszka bez E. Prawidłowo i czy są inne podobne przykłady?

WG, ile razy mamy ci powtarzać, że nazwiska rządzą się swoimi prawami, jeśli chodzi o odmianę. Tu masz przykłady z poradni językowej:
http://www.poradniajezykowa.us.edu.pl/baza_archiwum.php?POZYCJA=60&AKCJA=&TEMAT=Nazwy%20w%B3asne%20(pisownia%20i%20odmiana)&NZP=&WYRAZ=

To wszyscy wiemy, natomiast pytanie - jak widzę - dotyczyło sprawy: czy znamy przykłady na inną deklinację rzeczownika będącego nazwiskiem i nienazwiskiem.

"Szczegółowe zasady odmiany nazwisk polskich i obcych podaje m.in. „Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN” pod red. A. Markowskiego w haśle problemowym „Nazwiska”. Nazwiska polskie zakończone na -ec przybierają w sposób naturalny formy bez tzw. e ruchomego, jeśli w tożsamym brzmieniowo rzeczowniku pospolitym e jest opuszczane, por. np. Lipiec – Lipca (nie: *Lipieca), Malec – Malca (nie: *Maleca), a zatem również Czerniec, Czerńca, Czerńcowi, Czerńcem, Czerńcu, ponieważ nazwisko to nawiązuje do botanicznej nazwy czerniec. „Uniwersalny słownik języka polskiego” pod red. S. Dubisza podaje definicję: «roślina zielna o dużych liściach, drobnych białych kwiatach i owocach – jagodach barwy czarnej, rosnąca w Europie i północnej Azji, używana w farmacji»".
Z przytoczonej opinii wynika, że nazwisko to odmieniać powinniśmy - do Bargla, nie Bargiela... [drugie jest podkreślane przez edytor]

wklejam, żeby nie uronić słowa, bo świetny tekst:
" bargieł (Stanko r. 1472 przytacza jakieś łaciń. bargula?), dziś ‘kowalikiem’ zwany, u Cygańskiego tylko bargieł, bargła: »jak bartnik po drzewie mknie się, śpiewać nie umie«; więc odnoszę go do bŭrg-, ‘rychły’; przyrostek -ŭł (por. szczygieł) nierzadki u nazw ptaszych."

Wiem na pewno, że bargiel to dawna nazwa kowalika, rzemieślnika do podkuwania koni. Pochodzi z południa i jest w słowniku włoskim.

"jest w słowniku włoskim" - w polsko-włoskim?