genetyw, genetiwus, dopełniacz; w językoznawstwie: 1. drugi przypadek w polskiej deklinacji, odpowiadający na pytania: kogo? czego?, który w zdaniu może pełnić funkcje przydawki, dopełnienia, okolicznika czasu oraz orzecznika; 2. forma wyrazowa tego przypadka; 3. przypadek występujący m.in. w języku łacińskim, będący przybliżonym odpowiednikiem polskiego dopełniacza