[czytaj: wokatiwus] wokatiwus, wokatyw, wołacz; w językoznawstwie: 1. ostatni przypadek w deklinacji łacińskiej (szósty z kolei), polskiej (siódmy) oraz niektórych innych językach, używany w momencie, gdy nadawca zwraca się do kogoś, rzadziej czegoś; 2. forma wyrazowa tego przypadka, np. Boże!, Polsko!, Krzysiu!