dopuszczalne w grach (i)
1. w językoznawstwie: ostatni przypadek w deklinacji łacińskiej (szósty z kolei), polskiej (siódmy) oraz niektórych innych językach, używany w momencie, gdy nadawca zwraca się do kogoś, rzadziej czegoś; vocativus, wokatiwus;
2. w językoznawstwie: forma wyrazowa tego przypadka, np. Boże!, Polsko!, Krzysiu!; vocativus, wokatiwus;
3. dawniej: ten, kto woła, ogłasza coś; herold
KOMENTARZE
Szkoda, że w przykładach nie podano nazwisk; dzisiaj, z okazji 70. rocznicy zdobycia Monte Cassino, na apelu - "Władysławie Andersie!", zaś w mediach niejednokrotnie - "Tusku, kiedy w końcu...". Czy nazwiska w wołaczu = mianownikowi? Należy dopisać parę nazwisk do p.2.
Wezwania pisane z automatu mają wołacz = mianownik, np.
"Mirosław, zobacz kilka wpisów ze Stron Google+, które mogą Ci się spodobać".
Na pewnym portalu o polszczyźnie, pewna dama - przedstawiająca się jako wieloletnia korektorka - uważa i przekonuje innych do swych racji:
1. W dyskusjach na FB nie wolno pisać skrótu "według" na początku zdania (Wg mnie...),
2. Nazwiska typu Adolf Hitler, Jerzy Waszyngton i Lech Wałęsa w wołaczu mają formy Adolfie Hitlerze, Jerzy Waszyngtonie i Lechu Wałęso.
Jakie jest Wasze zdanie?
Nazwiska kobiet i mężczyzn mają wołacz identyczny z mianownikiem, np. (pani, panie) Nowak!, (pani) Kowalska!, (panie) Kowalski! Jeśli nazwisko występuje z imieniem, tylko imię powinno mieć formę wołacza, np. Anno Kowalska!, Tomaszu Wieczorek!
Jan Grzenia, Uniwersytet Śląski
"Ty, Reinhardzie Heydrichu byłeś naprawdę dobrym esesmanem". Powinno być - "Ty, Reinhardzie Heydrich byłeś naprawdę dobrym esesmanem"?
mn